Obudziła się z myślą, która ją przeraziła – On był lepszy jak pił. Powiedziała to zdanie na głos. Nie no! Nigdy nie przypuszczała, że to powie. Przez lata marzyła o tym, żeby on wytrzeźwiał. Modliła się, wysyłała na terapię, załatwiała nawet znachorów….
A teraz marzyła, żeby się napił, żeby potem miał wyrzuty sumienia i był miły. Tak jak to zwykle bywało.
Nawet jak pił to wcale nie był awanturniczy. Najpierw był zabawny i uroczy, potem łapał muła i szedł spać. Pił przez kilka dni. A potem jak by mógł to by ziemię pod jej stopami wyścielił płatkami róż. Przepraszał, kwiaty przynosił, przytulał, bilety do teatru załatwiał…
A teraz jak nie pił był nie do zniesienia. Mruk, wiecznie naburmuszony. Nic mu się nie chciało. Tylko by w domu siedział i telewizor oglądał, a wieczorami siłownia. Ćwiczył jak szalony. Bicepsy mu się takie zrobiły, łydy, jak u jakiegoś kulturysty. Jak nie mógł iść wieczorem na trening to wścieklizny dostawał. A kiedy ona chciała go wyciągnąć na spacer, albo do kina to nigdy mu się nie chciało.
Kiedyś oglądała taki film dokumentalny o alkoholiku, któremu się udało wytrzeźwieć i zapadło jej w głowie takie zdanie, że jego żona odeszła, bo nie wytrzymała jego trzeźwości. Wtedy prychnęła, że jakaś głupia baba, jak można trzeźwości nie wytrzymać. A dzisiaj to nawet ją rozumie.
Ten jej wymarzony, trzeźwy mąż ciągle ma do niej o coś pretensje. Irytuje się. Krytykuje. Kiedy znajomy wpadną siedzi jak kołek. Skupiony jakiś na sobie… No naprawdę lepszy był jak pił. Może i pracę tracił co chwilę, nic zaplanować nie można było, ale kiedy trzeźwiał to był do rany przyłóż.
Ona tego nie wytrzyma.
Próbowała z nim porozmawiać, ale nic nie dociera. – Terapeuta mi powiedział, że alkoholik, który trzeźwieje musi być skupiony na sobie, musi być egoistą. – burknął.
Cholera jasna, to ona tyle lat musiała znosić i rozumieć i ciągle słyszała, że to ciężka choroba ten alkoholizm jest, a teraz znowu musi wytrzymywać, bo jaśnie pan trzeźwieje!!!