Czasami płaczesz całą noc. Odkrywasz w sobie zachowania, na które kiedyś nigdy byś sobie nie pozwoliła – krzyczysz, rzucasz przedmiotami, plujesz mu w twarz, rozbijasz butelki i rwiesz sobie włosy z głowy. A potem, kiedy jesteś wyczerpana wyjesz jak zwierzę. Rano sprzątasz bałagan i czujesz, że masz w sobie tylko pustkę. Napuszczasz ciepłej wody do wanny z pachnącym płynem i ostrożnie prowadzisz go do łazienki. Pomagasz wejść do kąpieli, czule myjesz jego ciało, a kiedy on płacze i przeprasza, całujesz go w czoło, w usta i szepczesz, że tym razem to był ostatni raz. Że tym razem na pewno się uda. Już nie on Ci obiecuje, tylko ty jemu.
Jest coraz gorzej. Czy podejrzewałabyś siebie o to, że sama pójdziesz do sklepu i przyniesiesz mu wódkę. Robisz to. Żeby nie wyszedł i nie poszedł na meliny, albo żeby wypił mniej, bo ty kupisz dwusetkę, a nie pół litra, albo żeby wypił tylko troszkę, żeby wyciągnąć go łagodnie z ciągu. Przecież za tydzień ślub twojej siostry, on musi być w formie. Albo za parę dni komunia waszego dziecka, jak to tak przed Bogiem na kacu.
Opadasz z sił. Przyjaciółki mówią ci, że gaśniesz, matka załamuje ręce, że jesteś chuda jak wiórek, sama widzisz, że w twoich oczach jest otchłań, którą rozjaśnia na chwilę nadzieja na jego trzeźwość po wyjściu z kolejnego ciągu.
Wstydzisz się i nie rozumiesz siebie samej. Dlaczego jeszcze przy nim jesteś. Nie umiesz o tym z nikim rozmawiać. Wiesz, że wszyscy się domyślają, że on pije, ale codziennie odgrywasz teatr i opowiadasz o nim w samych superlatywach – jak to jest cudownie, jak on o ciebie dba, jak naprawił, zajął się dziećmi i zorganizował latem wyjazd do Chorwacji.
Coraz częściej myślisz, żeby odebrać sobie życie. – To takie proste. – szepczesz – Już nie będę się bała.
Słuchasz w aucie nieustająco piosenki „Tańcz głupia tańcz”. Głośno, na cały regulator – „coraz bliżej świecy ruda krąży ćma”. Czujesz jak twoje ciało jest zniszczone, skrzydła płoną.
Boisz się zostać, boisz się odejść.