Gotujesz kwaśny żur i delikatny krupnik, albo krem z warzyw jak dla niemowlaka, żeby ochronić trzewia. Zmieniasz pościel i wyszukujesz, gdzie przyjmuje dobry lekarz, który wszywa esperal. Załatwiasz odtrucie, przyjeżdża pielęgniarz z kroplówką i relanium. Teraz się uda myślisz. Następnym razem będziesz bardziej czujna.
Uczysz się jego wszystkich nastrojów. Jesteś jak papierek lakmusowy. Niestety patrzysz w przyszłość z mniejszą nadzieją, a w środku, gdzieś między sercem, a żołądkiem zamieszkuje lęk. Lęk nie opuszcza cię nawet na moment. Chudniesz, masz coraz większe oczy, gorzej śpisz. Jesteś spokojna tylko wtedy, kiedy on jest blisko ciebie, w zasięgu twojego wzroku. Kiedy odkrywasz, że jak idzie do garażu i wraca pachnąc słodką wódką albo piwem zamieniasz się w psa tropiącego. Wszędzie szukasz butelek, puste wystawiasz w kuchni na blacie, żeby obnażyć jego nieuczciwość, pełne, lub nie dokończone wylewasz. Pojawia się złość. Jesteś wściekła, że tyle obiecywał, a znowu chla. Ale jak tylko schodzi z niego alkohol i staje się taki twój to znowu rusza w tobie wola walki. Planujesz wakacje, święta. Szykujesz niespodzianki na urodziny. Kiedy zapraszasz gości przepraszasz, że nie będzie alkoholu. Kiedy jedziecie gdzieś do hotelu, dzwonisz wcześniej do recepcji i prosisz obsługę hotelową, żeby w pokoju w barku nie było żadnych trunków, nawet piwa bezalkoholowego. Spinasz się, kiedy ktoś na ulicy pije piwo i on to widzi, kiedy tankujecie auto, ty idziesz płacić, żeby on nie widział ściany wódki.
Znowu wszystko na nic. Znowu pije. Ale teraz ty zrobisz tak, żeby pił krócej. Zamykasz drzwi do mieszkania i chowasz klucze, zabierasz mu karty bankowe i pieniądze. On się złości, jest niedopity, awanturuje się. Krzyczy, że jesteś nieudacznikiem, że to przez ciebie pije. Że to ty tymi pokornymi pytaniami o głód powodujesz, że mu się chce chlać jak nigdy dotąd.
Dobrze nie będę pytać. – myślisz. – Może faktycznie sama wpycham go w nałóg, bo ciągle jestem napięta i czujna. Może powinnam bardziej zaufać.